Ostatni parkrun przed wyjazdem nad morze. W Lesie Arkońskim w Szczecinie zebrało się jak tydzień temu, kilkadziesiąt osób chętnych na udział w biegu. Tym razem nowością dla mnie była obecność Anglików wśród wolontariuszy.
Starsza, bardzo miła para emerytów-wyspiarzy zajmowała się skanowaniem kodów i rozdawaniem tokenów uczestnikom. Angielska „dobła łobota” była tego dnia dodatkowym bonusem na mecie.
Relacja z trasy
Po starcie tradycyjnie dokleiłem się do najszybszego uczestnika biegu z zamiarem utrzymania jego tempa jak najdłużej. Tempo około 3:40 sprawiło że stosunkowo szybko oddaliliśmy się od reszty biegaczy. Równym tempem biegliśmy przez ponad 3 kilometry trasy. Pod koniec 4 kilometra mój towarzysz zaczął nieźle sapać i nieco zwolnił. W tym miejscu zacząłem zastanawiać się nawet czy nie spróbować pobiec ostatni kilometr jeszcze mocniej i mu uciec, a przy okazji sprawdzić ile jeszcze się uda wycisnąć z mojego wyczerpanego organizmu. Po chwili jednak, zmęczony rywal złapał najwyraźniej drugi oddech i mnie dogonił, zauważalnie zwiększając tempo na ostatnim kilometrze trasy. Nie miałem już siły aby dotrzymać mu kroku. Wbiegłem na metę kilkanaście sekund po nim, jako drugi uczestnik biegu.
Wg mojego zegarka, pokonałem trasę biegu w 00:18:48s. Jest to więc kolejny mój bieg na 5 km, nieco szybszy od poprzedniego. Mimo że progres jest minimalny to bardzo cieszy, tym bardziej, że samopoczucie w trakcie biegu miałem wyjątkowo dobre i czułem moc.
Bieg żony
Po raz drugi wystartowała ze mną małżowina, która dobiegła do mety w czasie 00:29:54 s. co w jej przypadku jest kolejnym rekordem życiowym i pierwszym w historii złamaniem 30 minut na 5 km.
Systematyczny trening żony ze mną nie idzie jak widać na marne. Żono: Dobła łobota!
Podsumowanie
Jesteśmy obydwoje zadowoleni z udziału w biegu. Kolejne dwa, urlopowe tygodnie spędzamy nad morzem, w okolicy gdzie parkrun nie jest organizowany, ale z pewnością zrekompensujemy to sobie treningową aktywnością m.in. biegając po plaży.
